Puma i Sky 

Puma, 4-5 lat, nierasowa.

Hej wszystkim. Tak jak w ostatnim poście pisałam - za mało postów tematycznych. Tak więc dzisiaj postanowiłam, że opowiem Wam trochę o moich zwierzętach.

Zacznę od mojego kota, ponieważ jest ze mną dłużej. Historia jej zamieszkania u nas jest trochę inna niż się spodziewałam. 29 grudnia 2011 zdechł mój poprzedni kot. Długo się nie mogłam po tym pozbierać, bo było to najbardziej wyjątkowe zwierzę na świecie. Miesiąc później zaczęłam z koleżanką chodzić za pewien zakład, gdzie dokarmiałyśmy bezdomne koty. Oprócz nas pomagała im jeszcze sprzątaczka z tego budynku. Chciałyśmy nazwać jakoś koty, które są najbardziej z nami oswojone. 'Mojego' nazwałam Fado. A moja koleżanka nazwała 'swoją' - Puma. 

Zakład ten jest obok mojego domu (prawie). No i pewnego dnia zobaczyłam, że czarny kot chodzi po naszym podwórku. Poznałam te oczy, charakterystyczne ucho (naderwane u góry). To była Puma. Zaczęłam ją dokarmiać, zrobiłam jej karton ze styropianem i kocem, w którym spała w nocy (nie wiem czy pamiętacie, były wtedy mrozy ok. -20 stopni). Gdy nie było nikogo w domu, to wpuszczałam ją na chwilę, żeby się trochę ogrzała. Po kilku tygodniach pukania w drzwi od tarasu w końcu się dopukała i otworzyliśmy jej jena stałe. I do tej pory jest z nami :).

Jeśli chodzi o Sky'a, to z nim sprawa trwała 5 lat w sumie. Przez 5 lat błagałam rodziców o psa. Robiłam na prawdę wszystko. Mama zaczęła się do tego przekonywać przed końcem roku szkolnego w 2013 roku. Powiedziała, że dostanę go w wakacje po ślubie mojej kuzynki. 

I tak się właściwie stało, z różnicą kilku dni. Po ślubie pojechałam z mamą i siostrą do Niemiec. Byłyśmy tam parę dni, i wracając zadzwoniłam do taty i zapytałam się go, czy się zgadza na psa. A to, co mi odpowiedział rozbroiło mnie: "No dobra, ale ma mieć ogon." hahahah. No i po drodze zajechałyśmy do schroniska w Słupsku.

Na samym początku chciałam zupełnie innego psa, coś w stylu spaniela. Wszyscy mi doradzali, abym wzięła Bazyla (tak miał wcześniej na imię), ale nie byłam do końca przekonana. Jak podpisywałyśmy te wszystkie papiery było mi przykro, bo sie bałam, że nie będę wcale szczęśliwa. Pomyślałam sobie nawet, że w sumie źle mi się nie żyła jak była tylko z Puma. No i pierwszy tydzień był taki, jaki przewidywałam. Ciągle płacz, bo Puma długo nie wracała. Była trochę roztrzęsiona tą całą sytuacją. Bałam się, że odejdzie, a bym tego nie przeżyła. Potem jakoś się to wszystko unormowało. Jakoś się do siebie przyzwyczaili.

Sky, 2 lata, mieszaniec.

A jeśli chodzi o charakter, to się do obu przyzwyczaiłam. Puma jest strasznie groźna, jak się bawi, to ma zawsze otwartą buzię, hahahah, mam bez przerwy poharatane ręce. W sumie nie jest groźna tylko wtedy, kiedy śpi lub jest zamulona. 

Sky natomiast wymaga jak to pies duużo większej opieki. Zwłaszcza na spacerach. Moja siostra jest behawiorystką i powiedziała, że mimo, że jest mieszańcem, to ma jakieś geny bordera. A chodzi o to, że on goni motory, rowery, wszystko, co się szybko porusza (oprócz aut). A oprócz tego jest trochę strachliwy, choć widzę dużo poprawę. Kiedy go przygarnęłam bał się praktycznie wszystkiego. Pamiętam jak mojej siostry pies tylko szczeknął na Sky'a, to on od razu wiał gdzie tylko się da z piskiem. Teraz zawsze musi 'odpyskować'.

Ze Sky'em trenuje także Agility. Jest to sport głównie dla psów. Polega na przejściu (najlepiej bezbłędnie) przez tor przeszkód, np. kładka, tunel, omijanie słupków - pokazane na zdjęciu niżej.

Mam nadzieję, ze post Was trochę bardziej zapoznał z moim życiem, a przede wszystkim z moimi zwierzakami :). Miłej soboty i niedzieli!